وقتی جوان بودم، عاشق شعرهایم بودم. با آنکه آگاه بودم به این موضوع که خیلی هاشان جز مزخرف چیزی نیست، چندین و چندین و چندین بار می خواندمشان. همه را از بر بودم. اگر می گفتند بیا کتاب شعرت را چاپ کن، تک تکشان را چاپ می کردم. حالا اما این طور نیست. در کل دو تا از همه ی نوشته های این هشت سال را به عنوان شعر قبول دارم. خواستم بگویم احمد عزیزی هم انگار خیلی شعرهایش را دوست دارد. شعرهایش را که می خواندم، هی شگفت زده می شدم. یا آنقدر خوب بود که تعجب می کردم، یا آنقدر بد بود که باز هم تعجب می کردم. شعرها اصلا یکدست نبود. بعضی هاشان مال یک شاعر کارکشته بود، بعضی هاشان مال یک تازه کار. باید بهش گفت: دوست داری کارهای ضعیفت را چاپ نکنی تا کتابت خراب نشود؟؟! و من نمی دانم این " آه، آه" کردن دیگر چه صیغه ای است. زبانش را زنانه و رومانتیک کرده. احتمالا مال همان شعرهای قدیمی اش است. یا نزدیک شدن به زبان سهراب. در کل مجموعه ی قوی ای نیست اما شعرهای خوبی تویش پیدا می شود. باید گشت.
" و فردا خورشید را نخواهم بخشید!
حتی اگر جوانه های جهان اعتراض کنند
من می گویم یا باید انسان ها گله باشند
و یا گله ها انسان
و به خاط همین شبانان آواز می خوانم"
ناودان الماس/ احمد عزیزی/ کتاب نیستان/ 1387
خیلی وقته دلت دیگه اینجا نمی نویسه!!!
منم گهگاهی یه چیزایی می نویسم. خیلیاشون از نظر خودم ارزش ادبی ندارن(و شاید همشون) ولی من دوستشون دارم.
ازتون به عنوان یه بچه انسانی( D:) می خوام بی زحمت یه وقتی بذارین یه نگاهی بهشون بندازین و اگه ارزشش رو دشت نقدشون کنین.
پیوندش رو این بالا به عنوان وب/وبلاگ گذاشتم. همونطور که گفتم خیلیاشون ارزش چندانی از نظر ادبی نداردن ولی خواستم نوشته هام بدون صافی دیده و نقد بشه
ای زهرا مینایی! واقعآ که! یعنی چی « زبانش را « زنانه» و رومانتیک کرده»؟ به کار بردن زنانه به عنوان یک صفت بد که در نتیجه ی آه آه کردن حاصل میشه واقعا کار زشتیه که از یک وبلاگ نویس فرزانه بعیده. دخترجان اگه دین نداری لا اقل آزاده باش!! ( یعنی اگه فمینیست نیستی لا اقل کن فحش هم نده)