و اینگونه شد که پادشاه برای دخترش عروسی ای گرفت که هفت روز و هفت شب ادامه داشت. روایت عروسی گرفتن ما است. هنوز هم مهمان داریم. کلی آدم اینجا بود. حجم عظیمی از ارتباطات. آن هم برای من که این همه به تنهایی عادت کرده ام این چند وقت. روزهای آخر خیلی کلافه بودم. هی سعی کردم به روی خودم نیاورم. امروز از همه ی آدم ها فرار کردم. فرار کردم کنج تنهایی خودم. پشت کامپیوتر. نمی توانم این حجم از ارتباط را تحمل کنم. نمی توانم این همه توجه را تحمل کنم. اینکه هر کاری می کنی را آدم ها ببینند و نظر بدهند. ما در غربت بزرگ شدیم. در یک محیطی که فقط خودمان بودیم. کسی کاری به کارمان نداشت. کسی چیزی نمی گفت. ایرادی نبود. برای خودمان بزرگ شدیم نه برای دیگران. برای خانواده و در کنار خانواده و با خانواده. تمام فامیل من خانواده ام است.این را تازگی ها فهمیده ام. اینکه بهترین لحظاتم پیش آنها می گذرد. لحظاتی که شاید اسمش را بشود خوشبختی گذاشت. خوش گذشتن گذاشت. قبلا دنبالش توی خانه های مردم می گشتم. خانه های دوست، همسایه. حالا کوزه اینجا است. دارم حسابی می نوشم. زینب هم رفت. رفت خانه ی بخت.
داشتم به این مساله فکر میکردم که غربت چقدر معانی متفاوت و وسیعی داره.
ببخشید من یه ریزه به هم ریختم
اینم ادرس ایمیلم
stn_hbf@ymail.com
نمی دونم باید چی بگم فقط میگم که نمی دونم چرا تو من رو یاد خودم میندازی