"قهقهه در خلا" بدون مقدمه اش یک داستان عادی است که شاید تنها نقطه ی قوت آن، استفاده از دو داستان در هم باشد، داستان هایی که یک جایی به هم می رسند. استفاده از این تکنیک هم البته چندان حرفه ای نبوده است و به صورت فصل های جدا جدا پیش می رود. موضوع کل داستان هم کمی مستهلک است و در کل ویژگی خاصی ندارد. اما قهقهه در خلاء را باید با مقدمه دید. مقدمه را "محمد منصور هاشمی" نویسنده ی کتاب نوشته و در آن ادعا کرده که این کتاب دست نوشته های یک دوستی است که گم شده. اصلا انگاری این "سلمان خسروی"- دوست نویسنده و نویسنده ی واقعی کتاب- از همان مقدمه دنبالت می دود و ولت هم نمی کند. از این شخصیت می پرد آن شخصیت و همه ی شخصیت ها اوست که تکرار می شود. کم کم دیوار واقعیت و داستان فرو می ریزد و همیشه باید به دنبال او گشت. "مجیدی" که در یک صفحه ای آب می شود و می رود توی زمین. "سلمانی" که در یک شب بارانی زنگ در ِ خانه ی محمد منصور هاشمی را می زند و بعد گم می شود و تا به حال هم پیدا نمی شود. " فریدی" که عاشق خواهر دوستش است و "سلمان" ی که نامه های عاشقانه اش هم می گذارد پیش هاشمی.
فرضیه هایی وجود دارد. اول آنکه خود سلمان واقعا این کار را کرده باشد تا دوستش داستان زندگی اش را بنویسد- گیرم در مقدمه- و خودش هم در داستانش جاودانه شود. دوم آنکه محمد منصور هاشمی بِل کل همه ی اینها را از خودش در بیاورد . خودش بشود بازیگر بازی اش. و سه داستان را در هم خلق کند، که این کار زیرکی خاصی می خواهد. در هر حال صدای قهقهه ای می آید. در جایی، جایی که دست هیچ کس نمی رسد، یک جایی در خلا؛ صدای قهقهه ای می آید که همه ی ما را به تمسخر گرفته است. صدایش را نمی شنوید؟
مینا از این مزه ها نریز.هیچ به قیافه ات نمی آید. تو را باید ضایع کرد فقط. بعد هم مگر تو باید دعوت کنی ؟ تو دعوت می کردی که دیگر...
همه اش را خواندم. همه ی این وبلاگ را. واو به واو. نتیجه گیری ام بماند برای بعدتر.
مراقب باش اندیشه ات سرما نخورد!