سفیده را گذاشتم زیر همان کاج. کنار همان نیمکت. نزدیک قورباغه ها. امروز که باز هم رفتیم کاجستان – با دوست مشترکمان- و روی همان نیمکت ِ نزدیک قورباغه ها نشستیم و فلافل ِ لب ِ کارون خوردیم. سفیده را گذاشتم یک جایی وسط سنگ های دیگر. اگرچه با آن همه سفیدی، چشم را از دور می زد. اگرچه بین آن همه سنگ که ریخته بود روی زمین، یگانه بود. آن همه سنگ که رویشان هم ته سیگارها ریخته بود. همان ها که من گشتم و گشتم تا ته سیگار آن روزت را بینشان پیدا کنم. " کِنت" بود و "کَمِل" که هیچ کدام مال تو نبود. دوتا "وینستون" هم پیدا کردم. ولی گمانم برده بود همان " مارلوبولا" باشد. بَرَش داشتم و گذاشتم لب دهانم آن ته سیگار را. که دوست مشترکمان دست هایم را گرفت. ته سیگار کشیدن هم صفایی دارد. آخر یک بسته کبریت هم همان جا افتاده بود. اما ترجیح دادم که دستمال هایم را که خیس ِ اشک بود آتش بزنم. و اشک هایم را دود کنم. و عجب بویی هم داشت. بوی دریا می داد هر پَکش. و هرچقدر می کشیدم، اشک هایم خشک تر می شد. و ژستم هم موقع کشیدن خیلی حرفه ای بود. اگر بدانی! گیرم تو در هربار پُک زدنت یک ژست جدید داشته باشی. اگر بدانی ژست من را موقع کشیدن. که اشک هایم چگونه جاری می شد روی تک تک گونه هام. که مژه هایم خیس ِ خیس بود و لب هایم خشک ِ خشک و چشم هایم سرخ ِ سرخ و بینی ام تیر می کشید.
سفیده را گذاشتم زیر همان درخت کاج. و نگذاشتم در امامزاده. گذاشتم جای آخرین ردپاهات. که بعد از این هیچ ته سیگاری "مارلوبولا" ی تو نیست.
کاش پیدا کند.
کاش ببیند. و بداند که تو گذاشته ایی .
انجمن علمی-دانشجویی برنامه ریزی اجتماعی دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران برگزار می کند:
نخستین جشنواره علمی دانشجویی وبلاگ نویسی با موضوع اندیشه به مسائل اجتماعی ایران
برای کسب اطلاعات بیشتر و ثبت نام به سایت جشنواره مراجعه کنید.
منم با شادی موافقم و اینکه
فکر عشق آتش غم در دل حافظ زد و سوخت
یار دیرینه ببینید که با یار چه کرد