ماه چراغ

و من تنها به آن چراغی فکر کردم، که میان آن همه چراغ های برق خیابان، روشن ماند. و هیچ وقت هم، هیچ کسی نیامد تا خاموشش کند. چراغ همان طور یک لنگه ایستاده بود وسط خیابان و حتی از جایش جُمب نمی خورد. همان طور تنها، همان طور متفاوت، همان طور بلند، ایستاده بود و همه چیزها برایش دور بود و همه ی آدم ها کوتاه. و زمستان هم که بود. هیچ آدم عاقلی بر تن سردش دستی نمی کشید و باران هم که بود، هیچ آدم سالمی سرش را برایش بلند نمی کرد. و چراغ فکر کرد، ماه تنها مانند او روشن است و مانند او تنها و مانند او بلند. و ماه را که بلعید، تا ابد روشن ماند. و من تنها به آن چراغی فکر کردم، که میان آن همه چراغ های برق خیابان...