اشک یک بند

بعضی چهره ها را می بینی. بعدش که نبینی، خیلی زود فراموشت می شود. اصلا همین پنج دقیقه پیش هم دیده باشی، هیچ یادت نیست که بینی اش بزرگ بود یا کوچک، چشم هایش مشکی بود یا قهوه ای، ته ریش داشت یا ریش پرفسوری. گیرم بعضی از آدم ها، کمتر یاد بیایند و بعضی بیشتر. اما تو را هیچ یاد ندارم. آخرین باری هم که دیدمت، هشت ماه پیش بود. گیرم زودتر یا دیرتر. که همان کاپشن ِ آبی ِ رنگِ آسمانت را پوشیده بودی. با شلوار لی که همیشه می پوشی. بیرون ِدویست و شش خاکستری ات، روی جدول ها، نشسته و منتظر بودی. و مثل همیشه هم نگاه می کردی.
انگار نه انگار که آخرین دیدارمان است.، بعد از دو سال. انگار نه انگار که قرار است همه ی چیزمیزهام را بدهی و بروی. انگار نه انگار که من دیگر نمی بینمت. مثل همیشه آرام نگاه می کردی و پرتحسین.
من اما نمی توانستم گیر کنم در نگاهت. نگاهم از بین نگاه هایت لایی می کشید، می رفت هر جایی، روی آسفالت و جدول و پل. هرجایی غیر از چهره ات. همان چهره ای را که فراموش کرده ام. و هیچ یادم نیست. تکه تکه خوب یادم است. اینکه چشم هات، رگه های سبزی داشت، که وقتی نمی خوابیدی، پر رنگ می شد. اینکه ریش های زیر لبت، طلایی بود، که من خیلی دوست می داشتم. از عینکت هم خوب یاد دارم که هیچ هم بهم نمی آمد. اما جمعشان هیچ یادم نیست. اگر یک روز در خیابان ببینمت، حتما نمی شناسمت. می دانم که نمی شناسم. آخر بعضی چهره ها را می بینی. بعدش که نبینی، خیلی زود فراموشت می شود. اصلا همین پنج دقیقه پیش هم دیده باشی، هیچ یادت نیست. چه برسد به اینکه هشت ماه ندیده باشی.